رئیس اداره پایش محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران:
تراز صوتی بزرگراه های پایتخت فراتر از حد استاندارد است
گل پیچ: به رغم قوانین گوناگون درباب توجه به مساله آلودگی صوتی متاسفانه قوانین وضع شده هیچ نوع ضمانت اجرائی و کارایی ندارند و تراز صوتی بزرگراه های تهران از حد استاندارد بسیار بالاتر است.
به گزارش گل پیچ به نقل از مهر، «غلامرضا پدیدار» رییس اداره پایش و مدیریت منابع و فاکتورهای محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار با اعلان اینکه آلودگی صوتی را می توان به هر نوع صدای ناخواسته ای که موجب بر هم زدن آرامش و تمرکز افراد در حین انجام کار می شود عنوان نمود اظهار داشت: عمده ترین منابع سر و صدا در محیط های شهری ناشی از وسایل حمل و نقل است که عمدتا به سه گروه اصلی ترافیک جاده ای، ترافیک هوایی، ترافیک ریلی تقسیم می شوند. در این بین سر و صدای ناشی از وسایل حمل و نقل جاده ای شامل موتورسیکلت، ماشین های سواری، ماشین های سنگین و نیمه سنگین سهم عمده ای در تولید آلودگی صوتی شهرها به خصوص شهر تهران دارند. وی گفت: برمبنای سنجش های انجام شده توسط شرکت کنترل کیفیت هوای تهران میانگین تراز صوتی بزرگراه های شهر تهران در دوره زمانی روز بین ۷۰ تا ۸۰ دسی بل است. از آنجا که برمبنای داده های سازمان فناوری اطلاعات شهرداری تهران، ۷۰ درصد کاربری های مجاور بزرگراه ها مسکونی می باشد و استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست برای کاربری مسکونی در طول روز ۵۵ دسی بل است، یعنی تراز صوتی بزرگراه ها از حد استاندارد بسیار بالاتر است و باید چاره ای اندیشید. رییس اداره پایش و مدیریت منابع و فاکتورهای محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار افزود: در امتداد بررسی وضعیت آلودگی صدا در شهر تهران، شرکت کنترل کیفیت هوا هم اکنون با بهره گیری از ۳۶ ایستگاه فعال، اندازه گیری و سنجش تراز صوت شهر تهران را انجام می دهد و اطلاعات بصورت آنلاین بر روی سامانه برخط آلودگی صدا http: //noise.tehran.ir در دسترس عموم قرار می گیرد. میانگین تراز صوتی این ایستگاه های در دوره زمانی روز و شب در سال ۱۴۰۰ به ترتیب ۸۲/۶۸ و ۳۹/۶۶ دسی بل است که فراتر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست است. وی در پاسخ به این که آیا قوانینی برای جلوگیری از آلودگی صوتی وجود دارد یا خیر؟ اظهار داشت: با وجود این که چندین بار مقرره های هم برای مقابله با آلودگی صوتی تهیه و تدوین شده ولی باید در نهایت تأسف ابراز داشت که این بخشنامه هم همانند خیلی از قوانین و بخشنامه های دیگر تا حد زیادی به دست فراموشی سپرده شده است. بگفته پدیدار در قوانین و مقررات ایران، مسئله آلودگی صوتی در قانون حفاظت و بهسازی مصوب ۱۳۵۳ و ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۷۹ که مطابق ماده ۷۱ قانون برنامه چهارم توسعه برای سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ نیز تنفیذ گردید بصورت ضمنی، در ماده ۲۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴، بخشنامه اجرائی نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی مصوب ۱۳۷۸ و ماده ۸ و جدول ۵ بخشنامه اجرائی بند (ج) ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه مصوب ۱۳۷۹ صراحتاً مسئله آلودگی صوتی مورد توجه قرار گرفته است. همین طور مصوبه شورای عالی محیط زیست شماره ۲۳۶ راجع به حد مجاز آلودگی صدا در هوای آزاد ایران مصوب ۱۳۸۱ و مصوبه پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت صنایع و معادن در رابطه با تعیین حد مجاز آلودگی صوتی در خودرو های تولید داخل مورخ ۱۳۸۴ درباب آلودگی صوتی تدوین گردیده است. وی افزود: از این میان بخشنامه اجرائی جلوگیری از آلودگی صوتی مشتمل بر ۱۳ ماده و ۶ تبصره مشخص ترین قاعده حقوقی کشورمان در حوزه جلوگیری از آلودگی صوتی است. با توجه به این همه قانون در این خصوص توجه به مساله آلودگی صوتی به سبب این که اثرات مخرب آن بطور آنی در جامعه پیدا نیست و مضرات طولانی مدت دارد خیلی کم است. بطوریکه در شهری مانند تهران ملاحظه می شود بیمارستان ها که یکی از منابع پذیرنده حساس به آلودگی صوتی است، در شلوغ ترین و پر ترافیک ترین خیابان ها تولید شده است و یا این که کارگاه های عمرانی در سطح شهر چه در بخش دولتی و چه خصوصی هیچ نوع الزامی برای کاهش سرو صدای تجهیزات مورد استفاده خود ندارند و همه این عوامل نشان میدهد قوانین وضع شده هیچ نوع ضمانت اجرائی و کارایی ندارند!
منبع: گل پیچ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب